Wordt er heel hard geroepen als antwoord op mijn vraag of hij met mij mee gaat, hij wil mee naar de winkels op de fies of met de totototoooo.
Hij wil dan wel graag zijn "jas" aan en als ik vraag of hij zijn schoenen aan komt doen zegt hij "ja" en loopt al gillend de andere kant op.
Datzelfde ja volgt op vragen als; kom je eten? en wil je melk? Hoewel hij soms weleens netjes naar zijn stoel komt lopen om te komen eten. Als ik vraag of hij een toetje wil wordt er hard KOEKTIE geroepen en dezelfde uitroep volgt op de vraag of hij een koekje wil waarna hij enthousiast in zijn handjes klapt.
Natuurlijk vraag ik na het eten of hij zijn buikje vol heeft, vol overgave trekt hij zijn shirt omhoog om zijn beis te bekijken en daarna moeten de beisen van papa, mama, oma of opa eraan geloven.
De poezen hebben een lange weg afgelegd, die hebben nu via "die" en "pus" de naam "poes aai" gekregen. Jaaaahhh… ook de grote poezen uit de dierentuin heten "poes aai".
Wilco kan ook heel goed zoenen, soms krijgen papa en mama een reeks van kusjes en als we weg gaan een kushandje, mmmmmaaaaaa dadaaaaa!
Al het bovenstaande natuurlijk met het schattigste stemmetje, de liefste lach en de ontdeugendste uitdrukkingen die een kind zijn moeder kan schenken maar wat de aller, aller grootste indruk op mij maakt is toch wel het enthousiaste "haaai mammaaaaaa" met een brede lach, verrukte ogen en heftige handgeklap waar ik mee wordt begroet als ik hem uit zijn bedje kom halen. Wat er die nacht ook gebeurd is en hoe vroeg het ook is, dat is halverwege het haaaai al lang weer vergeten!
